تنها بودن سخت است
اين كه از هر طرف رانده شوي ديوانه كننده است
اين كه هيچ كس تو را نفهمد مر گ آور است
و من تنها مرده ي ديوانه اي هستم 
كه آرزوي ديدن تو را مي كنم
آري تو 
تو كه گوش مي كني و هيچ نمي گويي
و من سال هاست كه شب ها به اميد ديدن تو در رويا، 
مي خوابم
و اما تو ...

پس كي به اين خواب هاي بي خوابي ام مي آيي
به شب هاي بيداري ام 
و 
به اشك هاي ناتمامم
نگو كه دوباره دلم شكست و به سويت آمدم
نگو كه وقتي خوشم شكرت نمي كنم
كه تو دروغگو نيستي!
مي دانم كه جزاي گناه از ياد بردن تو عشق است
و من 
كه تنها مرده ي ديوانه ام 
از تو هر دو را مي خواهم
هم عشق را 
و هم تو را 

آري من عشق تو را مي خواهم
عشق به تو!
منتظرم...
منتظر لبخند هاي هميشگي تو 
منتظر مهرباني ات 
و منتظر 
ديدنت
مرا با خود ببر از اين بهشتي كه تو در آن نيستي 
كه من سخت آشفته ام

 خوش اومدي به شهر غم

اينجا بايد صبور باشي

قانون اينجا اينه كه

از شادي ها به دور باشي

اينجا فقط غم جا داره

خنده و شادي نداريم

دلاي غم زده داريم

دلاي عادي نداريم ....

 حالم گرفته از این شهر که آدم هایش همچون هوایش ناپایدارند

گاه آنقدر پاک که باورت نمی شود!

گاه آن چنان آلوده که نفست می گیرد

 زندگی شوق رسیدن به همان فرداییست که نخواهد آمد ,تو نه در دیروز و نه در فردایی , ظرف امروز پر از بودن توست

 کنج گلویم قبرستانیست پر از احساس هایی که زنده به گور شده اند به نام بغض !

 و من از نوشتن لبریز...

و افسوس آنگاه که می آیم تا ذره ای از ذرّاتم تهی شود...

سکوت ، سکــــ ـ ـ ـ ـــــوت ، و باز هـــــــــــــــــــــــــــــم...

 وقتی دردت یکی دو تا نیست،

می خواهی از "این" بنویسی،

اما وجود "آن" آنقدر آزارت میدهد که "این" را به کل فراموش می کنی...

 خدایا به من زیستنی عطا کن
که در لحظه ی مرگ بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است
حسرت نخورم
و مردنی عطا کن
که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم

مي خواهم حرف بزنم. حس مي کنم جايي ازقلبم سوراخ شده است.
خسته ازتو نيستم .
خسته ازهيچ کسي نيستم.
خسته از دوستي ها و دشمني ها نيستم.
خسته ازاين همه دوري هستم.
فاصله آدمها نسبت بهم آنقدرزياد شده است، که گويي کسي، کسي را درک نمي کند.
کسي صداي " دوستت دارم " هاي کسي را هم نمي شود.

 اگر کلمه دوستت دارم نمایشگر عشق خدایی من نسبت به توست
اگر کلمه دوستت دارم راضی کننده و تسکین دهنده قلبهاست
اگر کلمه دوستت دارم پایان همه جدایی هاست
اگر کلمه دوستت دارم نشانگر اشتیاق راستین من نسبت به توست 

اگر کلمه دوستت دارم کلید زندان من و توست
پس با تمام وجود فریاد میزنم
* دنیای زیبای من دوستت دارم *

 شنیده ام که تو عکس شکسته می کشی با رنگ

اگر حقیقت است بیا من شکسته ام بی سنگ
مرا تو ساده بکش با تمام سادگی ام
و تلخ و تلخ و تکیده ولی کمی پر رنگ
مرا به رنگ روشن صد التماس تیره بکش
کنار کوچه بن بست و خالی از آهنگ
اگر تو معنی پرپر زدن ندانستی
پرنده ای بکش و یک قفس ولی دل تنگ
قرار هر دوی ما بر مدار ماندن بود
ببین که بی قرار توام هنوز بی نیرنگ
مرا تو خسته بکش، پاره کن شکسته بکش
شکسته از دل سنگی و خسته از دل تنگ

 از این شب های بی پایان،
چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم
نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم
و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را 
به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند
نه همدردی،
نه دلسوزی،
نه حتی یاد دیروزی...
هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی 
تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟

ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن
که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم
ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب
که تنها آرزوی پاک این دفتر
گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا
نه همدردی،
نه دلسوزی،
فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری 
به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی...

 هر نگاهی
  هر سخنی
  که از مردم این شهر برمی خیزد
  گویی,غرورم را نشانه رفته است
  و من
  شکسته تر از شکسته های غرورم, دیوار می سازم!!
  که عبور نکند کسی
  که نگوید سخنی
  که نکند نگاهی
  تا بر هم زند شکوه این آوار را
  شاید روزی فرصتی برای ساختن بود...

 حرفی تلخ، از جنسِ حقیقت، و آشنایِ همه‌ی‌مان!
هر روز از برابرِ هم می‌گذریم و به احترام، کلاه از سر برمی‌داریم؛ و چند کوچه آن‌طرف‌تر، بر سرِ دیگری می‌گذاریم. در دل‌مان هم می‌گذرد: مرگ هم کاش، کلاه بر سر داشت!

 همه رفتند ...

من می مانم ...

 آزادی فردی داشتن، یعنی حق این که در زندگی کدام قفس را برگزینیم.

 تنهایت میگذارم که زیر بار لحن سرزنش آمیزت باقی‌ ماندهٔ فلسفهٔ زندگییت را، ندانسته و نخواسته تغییر نداده باشم. تنهایت میگذارم تا با حضورم خلوتی را که در آن اوج شکوفایی ذهنیت پدیدار میشود به بیراههٔ نادانی‌ نکشانم. تنهایت میگذارم تا لحظاتت را با خود ساختگیت پر کنی‌ و هر کس که وسعت فکری عمیق تری دارد نگاهت را پر کند. تنهایت میگذارم تا الویت دقایقت را به آنچه برایت پر معنا تر است بدهی‌ و از تک تک لحظاتی که به حسن سلیقهٔ خودت، یکی‌ پس از دیگری اتفاق میفتند، منتهای لذت را ببری. تنهایت میگذارم و میدانم که تو در اوج این تنهایی‌ که من در خیال خود ساختم با همه هستی‌ و باز هم به کسی‌ نیاز نداری. تنهایت میگذارم و باز هم خطی‌ دیگر در اثبات این معادله اضافه می‌کنم که حتی با خیال تنها گذاشتنت، خود از همه تنها ترم.

 دستم بوی گل میداد مرا به جرم چیدن گل محکوم کردند اما هیچکس فکر نکرد که شاید من گلی کاشته باشم. 

 در دو چشمش گناه مي خنديد 
بر رخش نور ماه مي خنديد 
در گذرگاه آن لبان خموش 
شعله يي بي پناه مي خنديد 
شرمناك و پر از نيازي گنگ 
با نگاهي كه رنگ مستي داشت 
در دو چشمش نگاه كردم و گفت 
بايد از عشق حاصلي برداشت 
سايه يي روي سايه يي خم شد 
در نهانگاه رازپرور شب 
نفسي روي گونه يي لغزيد 
بوسه يي شعله زد ميان دو لب

 توی قاب خیس این پنجره‌ها

عکسی از جمعه‌ی غمگین می‌بینم
چه سیاهه به تنش رخت عزا
تو چشاش ابرای سنگین می‌بینم

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه

نفسم درنمی‌آد

جمعه‌ها سرنمی‌آد
کاش می‌بستم چشامو

این ازم برنمی‌آد 

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه

عمر جمعه به هزار سال می‌رسه
جمعه‌ها غم دیگه بیداد می‌کنه
آدم از دست خودش خسته می‌شه
با لبای بسته فریاد می‌کنه

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه 

جمعه وقت رفتنه

موسم دل ‌کندنه
خنجر از پشت می‌زنه

 اون که همراه منه

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه

 یه شب مهتاب

ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ، کوچه به کوچه
باغ انگوری ، باغ آلوچه

دره به دره ، صحرا به صحرا
اون­جا که شبا ، پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ، ترسون و لرزون
پاشو می‌ذاره ، تو آب چشمه ، شونه می‌کنه ، موی پریشون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره
ته اون دره

اون‌جا که شبا
یکه و تنها

تک درخت بید
شاد و پرامید

می‌کنه به ناز
دستشو دراز

که یه ستاره ، بچکه مثل ، یه چیکه بارون
یه جای میو‌ش ، سر یه شاخش ، بشه آویزون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
مثل شب‌پره با خودش بیرون

می‌بره اون‌جا
که شب سیا

تا دم سحر
شهیدای شهر

با فانوس خون

جار می‌کشن

تو خیابونا
سر میدونا

عمو یادگار ، مرد کینه‌دار
مستی یا هوشیار ، خوابی یا بیدار

مستیم و هوشیار ، شهیدای شهر
خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر

 گول دنیا را مخور !!!

 این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست

 خدایا...

کودکان گل فروش را می بینی!؟

مردان خانه به دوش

دخترکان تن فروش

مادران سیاه پوش

کاسبان دین فروش

محرابهای فرش پوش

زبانهای عشق فروش

انسانهای آدم فروش

همه را می بینی...؟!

می خواهم یک تکه آسمان کلنگی بخرم

دیگر زمینت بوی زندگی نمی دهد...!!!

 زندگی اجبار نیست... 

شاید آن روز که سهراب نوشت زندگی اجباری است 
                                                   دلش از غصه حزین بود و غمین 
حال من می گو یم 
             زندگی یک در و دروازه و دیوار که نیست 
 که نشد بال زدو پرواز کرد 
                                                 زندگی اجبار نیست 
         زندگی بال و پری دارد و مهربان تر از مهتاب است 
                             تو عبور خواهی کرد 
  از همان پنجره ها 
                                                        با همان بال و پر پروانه 
        به همان زیبایی 
                                 به همان آسانی 
                                                              زندگی صندوقچه ی اصرار پرستو ها نیست 
         زندگی آسان است 
                                    بی نهایت باید شد تا آن را یا فت 
            زندگی ساده تر از امواج است 
                           پس بیا تا بپریم 
                                                  وتا شبنم آرامش صبح 
                                                               تا صدای پر مرغان اقاقی بال و پر باز کنیم 
             تا توانیم که ازاول آغاز کنیم و تا نهایت برویم

 در میان شما هستند کسانی که خواسته اند برای گریز از تنهایی و بیقراری و یکنواختی.

 به زیاده گویی و یاوه سرایی  روی آورند ،

زیرا سکوت تنهایی تصویر روشنی از ذات عریانشان را در برابر چشمانشان می گشاید

که با دیدن آن رعشه می گیرند و به گریز پناه می برند . 

 این جا زنی میان برق آینه

دنبال تصویری از خویش است

در به درِ انعکاس نور ولاله ی وحشی

تصویری از چشم های سیاه شرقی

اما نه در انزوای خاک غریب..

تصویری از لب هایی برجسته

اما نه از حرفهای ناگفته

گونه هایی سرخ نه از بی دادِ دادگران

این جا زنی در قاب آینه در پی هزار نسل گمگشته اش

پشت چهل تکه ی نقش پنهان شده

نخ به نخ کوک می زند آینه را

این جا زنی میان آب و آتش هر روز خودش را می زاید

این جا زنی یادش را گم کرده

آرتیست قصه ای دور

 دیالوگ هایش را  به یاد ندارد

های...آینه آلزایمر گرفته ای..!!؟

 پرسید : چرا ناراحتی ؟

گفتم : چون از بد روزگار به پست آدم  نا سپاسی خوردم .

گفت : نگران نباش ، مسیر رو درست اومدی ، اینجا دنیاست

 مگر نشنیدی که : " دنیا همیشه جائیه که نجیب و نانجیب به هم می خورن "

 قرار به موندن نیست

نه برای تو و نه حتی برای اون !

 غصه نخور ...........

دوستت دارم بیشتر از معنای واقعی دوست داشتن

دوستت دارم چون تو ارزش دوست داشتن را داری!

دوستت دارم چون تو نیز مرا دوست می داری!

دوستت دارم همچو طلوع خورشید در سحر گاه عشق!

دوستت دارم همچو تکه ابرهای سفیدی که در اوج آسمان آبی در حال عبورند!

دوستت دارم چون تو رو میخواهم و تو نیز مرامیخواهی!

دوستت دارم از تمام وجودم ، با احساس پر از محبت و عشق!

دوستت دارم بیشتر از آنچه تصور می کنی.

 یادم باشد شبهایم به تباهی شعر و تفکر هدر نروند!

شاعران، همه ، سرنوشتشان پر از خطوط شکسته ../////////////....................      

و متفکران: لاشه هایی از درد و نیستی......................................................................

یادم باشد عمرم را به "زندگی" هدر ندهم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !  

زندگی: بی هدفش،خوره است و نابودی...........................................................         

هدفمندش، خاکستری...........................................................................................   

یادم باشد بیهوده وقتم را تلف نکنم !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  

و تا رفتگران شبانگاه هستند، ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

به رهگذر افتم تا                                                                                                      

مرا نیز با خود از کوچه جارو کنند..........................................................................       

 اگر دروغ رنگ داشت

هر روز شاید

ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست

و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بود

.................................................................................

اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت

عاشقان سکوت شب را ویران می کردند

....................................................................

اگر به راستی خواستن توانستن بود

محال نبود وصال!

و عاشقان که همیشه خواهانند

همیشه می توانستند تنها نباشند

...................................................................

 بهت نگفتم تا حالا

که بد جوری عاشقتم

بهت نگفتم تا حالا

اما حالا بهت میگم

داری کجا ها میکشی

باز این دل در به درو

قشنگ مهربون من

این جوری از پیشم نرو

بهت نگفتم تا حالا اینکه چقدر دوست دارم

این که چقدر ارزومه پیش چشات کم نیارم

دلم میخواد باور کنی از ته دل میخوام ترو

وقتی میگم بمون بمون وقتی میگم نرو نرو

بری هزار سالم بشم چشم انتظارمت میمونم

بازم برای دل تو ترانه هامو میخونم

خودت میدونی که ترو از دل و از جون میخوامت

لیلی عشق من شدی من مثل مجنون میخوامت